Levensverhaal van de jonge Vlaams/Afghaanse Ahmad Ahmadyar (2000, ik-persoon), Hogeschool student Maatschappelijke Veiligheid en voormalig asielzoeker. Op bijna 9-jarige leeftijd vlucht hij met zijn vader uit Afghanistan vanwege onveiligheid en geweld. Via Pakistan, Iran, Turkije en Griekenland komen ze uiteindelijk in België aan. Op meeslepende wijze schrijft hij over de ontberingen en mensonterende situaties die ze onderweg tegenkomen zoals malafide mensensmokkelaars, barbaarse grensbewakers, vuile en onveilige onderkomens, onzekerheid, misbruik van vertrouwen, bureaucratie, wanhoop, honger en geldgebrek. Het duurt twee jaar (van 2009-2011) voor ze een veilig onderkomen vinden en herenigd worden met moeder en zusje. Maar ook in België moeten ze zeven keer verhuizen voor ze een definitieve woning vinden. Hoop en kleine beetjes medemenselijkheid slepen vader en zoon erdoorheen. Prachtig, indringend en goed geschreven overleversverhaal in eenvoudig taalgebruik. Het directe proza is verweven met oosterse wijsheden. Ook zijn een brief aan zijn in België geboren zusje en een nawoord opgenomen. Voor iedereen in Nederland en België met een hart en voor geïnteresseerden in het vluchtelingenvraagstuk. Ook geschikt voor jongeren vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst