Dit humorvolle tel- en zoekboek heeft maar één regel: je mag niet verder tellen dan één. Het boek begint met één appel. Dat is makkelijk tellen. Verderop zie je twee grote vissen, maar pas op, die moet je niet tellen. Je telt alleen het worstje. In andere illustraties tel je een eend op rolschaatsen, een verklede worm, een giraf of een goudvis met een bril. In totaal zijn er honderd plaatjes. Die staan ook op de schutbladen, waar ze moeilijk te tellen zijn, omdat er zoveel grote en kleine plaatjes dicht bij elkaar staan. De tekst stimuleert om de illustraties goed te bekijken, want anders maak je een fout. Dan tel je per ongeluk verder dan één, omdat de grappige, kleurrijke illustraties je daartoe uitnodigen. Waar is de giraf? Wat kronkelt er om zijn poot? Welke dieren zijn er nog meer? Hoeveel dieren zijn er? Vierkant groot prentenboek.Vanaf ca. 4 jaar.

Het is eens wat anders … tot één tellen, en niet verder. Zoiets hebben we nog niet gehad in telboekenland, dus qua originaliteit kon dat wel tellen. In dit prentenboek met een knipoog vertelt de tekst je wat je moet doen. De stijl doet me wat denken aan Het boek zonder tekeningen. Uiteindelijk komt het steeds op hetzelfde neer: de juiste dingen tellen en van die voorwerpen is er steeds maar eentje. Omdat de opdrachten eerder gemakkelijk zijn, ben je geneigd om de illustraties te volgen en zo dus 'ongehoorzaam' te zijn aan het boek. Ook de tekst probeert je er soms in te luizen en zo verder dan één te laten tellen. Maar als je antwoord iets anders is dan “één”, zal  je het geweten hebben … de tekst fluit je telkens zonder pardon terug.

Wat in het begin verrassend en humoristisch is, wordt na een aantal bladzijden wel voorspelbaar. Die voorspelbaarheid kan dan weer herkenbaarheid worden, waardoor jonge kleuters dat zeker wel leuk gaan blijven vinden. Zonder twijfel zal dit boek vaak voorgelezen moeten worden. Het telboek wordt soms ook een zoekboek. Je moet vb. op zoek naar die ene taart of die ene giraf. 

De illustraties zijn grappig, vrolijk en passen perfect in het geheel. Er werd een aangenaam kleurenpalet gebruikt. Ook de vormgeving zit goed. Het niet onmiddellijk verklappen van de “verrassing” zorgt dat er tussen het omdraaien van de pagina’s ook soms nagedacht moet worden. Persoonlijk had ik het geheel sterker gevonden als er op het einde toch nog andere telopdrachten of verrassingen uit de bus waren gekomen. De opdracht om de 100 dingen op de binnenkant van de kaft te tellen is wat magertjes. 

Zo af en toe je eigen zin doen en toch lekker tellen wat het boek niet vraagt, kan natuurlijk ook leuk zijn. Niets houdt je als voorlezer of kleuter tegen om zelf wat opdrachten uit je duim te zuigen.

Dat dit boek geregeld van de boekenplank gehaald zal worden, lijkt me wel duidelijk. Toch had er nog wat meer uit gehaald kunnen worden zonder dat het een traditioneel telboek geworden zou zijn.

Verberg tekst