Wanneer Alice Dent verkouden wordt sluiten haar ouders, die als de dood zijn voor bacteriën, haar op in haar kamer. Maar al snel blijkt dat Alice’s verkoudheid geen gewone verkoudheid is. Wanneer er mannen op de stoep staan om haar mee te nemen, besluit ze te vluchten. Zo belandt ze in Triton Mel. De ooit vrolijke school wordt nu gebruikt om kinderen om te vormen tot keurige popjes. Niet alleen moet Alice een waslijst aan regels uit het hoofd leren en haar bord bevroren eten opeten, maar tegelijkertijd moet ze uit de handen van de Minister blijven, haar verkoudheid verbergen én stoppen met al dat gegiechel wat streng verboden is. Een humoristisch verhaal over een jong meisje dat de wereld moet redden, over school, vriendschappen, overbezorgde ouders en smetvrees. Een vrolijk avontuur over giechelen, maar ook bovenal over gelukkig zijn. Een boek in de stijl van de grote kinderschrijvers zoals Roald Dahl en David Walliams, maar ook met een sfeer die we kennen uit populaire boeken die zich op scholen afspelen zoals Harry Potter. Schitterend debuut van auteur Gwen Lowe. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Kinderen zijn groezelige kleine mormels die voortdurend in hun vieze neus peuteren en bacteriën en allerlei vuil verspreiden. Dat beweren althans meneer en mevrouw Dent, de maniakaal nette ouders van de elfjarige Alice. Maar ja, kinderen worden wel eens ziek, dus ook Alice. Alice's verkoudheid zorgt niet alleen voor paniek thuis. Tot haar grote verbazing blijkt ze voor de nieuwe Beste Minister voor Alles Perfect Netjes met haar hoesten en niezen een gevaarlijk sujet dat onder geen beding vrij mag rondlopen. De klokt tikt voor Alice. Met haar drie vrienden Cleo, Jago en Kevin probeert ze uit de handen van de Beste Minister te blijven en zijn duistere plannen te achterhalen. Tegelijkertijd moet ze uitzoeken wat er nu echt met haar aan de hand is. Want waarom is haar verkoudheid ineens zo staatsgevaarlijk?

De uitgeverij belooft een hilarisch en spannend verhaal voor de fans van Roald Dahl en David Walliams. Nee, aan deze hooggespannen verwachtingen kan het debuut van Gwen Lowe niet voldoen. Veeleer is dit één van die boeken die wel wat bij Roald Dahl aanleunen, maar nooit het literaire niveau van de grootmeester bereiken. Herkenbaar wel zijn de gemene en angstaanjagende volwassenen die niet van de hoofdrolspelers, kinderen, houden en hen het leven danig zuur maken. De dappere kinderen komen terecht in bijzondere of spannende situaties waarin alles mogelijk blijkt.

Gwen Lowe's uitwerking van plot en personages mist echter de nodige verfijning, diepgang en originaliteit om tot een sprankelend boek uit te groeien. Zo wordt de gevoelswereld van de hoofdpersonages met te weinig nuance en subtiliteit beschreven. Al te vaak is Alice verbijsterd of geschokt, of ze voelt koude rillingen, krijgt bijna een hartstilstand, wordt door angst overspoeld. De vele overdrijvingen ondergraven net de spankracht van het verhaal. En de emoties mogen dan wel (te) groot zijn, de karakterschetsen blijven oppervlakkig: Alice is dapper, Kevin is een grote mond met een klein hartje en Jago is briljant – en ze zijn weinig meer dan dat. Spil van het boek zijn de vele gebeurtenissen. Verschillende belangrijke scènes worden echter niet uitgewerkt en daardoor mist het verhaal samenhang en geloofwaardigheid. Hoe kunnen bijvoorbeeld drie kinderen die als straf aan een hoog schoolplafond hangen in amper tien minuten veilig en wel beneden staan? En hoe kennen de mensenschuwe ouders van Alice het vriendelijke dokterskoppel Goeiepil? En zo zijn helaas nog wel voorbeelden te vinden. Dit verhaal vraagt ook om meer beeld dan enkel wat getekende bacteriën en andere organismen bij aanvang van elk hoofdstuk. Illustraties à la Quentin Blake of Tony Ross zouden voor extra dynamiek zorgen.

'Alice en het bacteriemysterie' is het type boek – eenvoudig, vlot en vol actie – dat zeker een publiek kan aanspreken. Niets mis met dit genre want het kan een opstap naar meer lezen vormen. Maar dit verhaal mocht de jeugdige lezer toch wel veel meer bieden. Misschien in haar tweede boek?

Verberg tekst

Kinderen zijn groezelige kleine mormels die voortdurend in hun vieze neus peuteren en bacteriën en allerlei vuil verspreiden. Dat beweren althans meneer en mevrouw Dent, de maniakaal nette ouders van de elfjarige Alice. Maar ja, kinderen worden wel eens ziek, dus ook Alice. Alice's verkoudheid zorgt niet alleen voor paniek thuis. Tot haar grote verbazing blijkt ze voor de nieuwe Beste Minister voor Alles Perfect Netjes met haar hoesten en niezen een gevaarlijk sujet dat onder geen beding vrij mag rondlopen. De klokt tikt voor Alice. Met haar drie vrienden Cleo, Jago en Kevin probeert ze uit de handen van de Beste Minister te blijven en zijn duistere plannen te achterhalen. Tegelijkertijd moet ze uitzoeken wat er nu echt met haar aan de hand is. Want waarom is haar verkoudheid ineens zo staatsgevaarlijk?

De uitgeverij belooft een hilarisch en spannend verhaal voor de fans van Roald Dahl en David Walliams. Nee, aan deze hooggespannen verwachtingen kan het debuut van Gwen Lowe niet voldoen. Veeleer is dit één van die boeken die wel wat bij Roald Dahl aanleunen, maar nooit het literaire niveau van de grootmeester bereiken. Herkenbaar wel zijn de gemene en angstaanjagende volwassenen die niet van de hoofdrolspelers, kinderen, houden en hen het leven danig zuur maken. De dappere kinderen komen terecht in bijzondere of spannende situaties waarin alles mogelijk blijkt.

Gwen Lowe's uitwerking van plot en personages mist echter de nodige verfijning, diepgang en originaliteit om tot een sprankelend boek uit te groeien. Zo wordt de gevoelswereld van de hoofdpersonages met te weinig nuance en subtiliteit beschreven. Al te vaak is Alice verbijsterd of geschokt, of ze voelt koude rillingen, krijgt bijna een hartstilstand, wordt door angst overspoeld. De vele overdrijvingen ondergraven net de spankracht van het verhaal. En de emoties mogen dan wel (te) groot zijn, de karakterschetsen blijven oppervlakkig: Alice is dapper, Kevin is een grote mond met een klein hartje en Jago is briljant – en ze zijn weinig meer dan dat. Spil van het boek zijn de vele gebeurtenissen. Verschillende belangrijke scènes worden echter niet uitgewerkt en daardoor mist het verhaal samenhang en geloofwaardigheid. Hoe kunnen bijvoorbeeld drie kinderen die als straf aan een hoog schoolplafond hangen in amper tien minuten veilig en wel beneden staan? En hoe kennen de mensenschuwe ouders van Alice het vriendelijke dokterskoppel Goeiepil? En zo zijn helaas nog wel voorbeelden te vinden. Dit verhaal vraagt ook om meer beeld dan enkel wat getekende bacteriën en andere organismen bij aanvang van elk hoofdstuk. Illustraties à la Quentin Blake of Tony Ross zouden voor extra dynamiek zorgen.

'Alice en het bacteriemysterie' is het type boek – eenvoudig, vlot en vol actie – dat zeker een publiek kan aanspreken. Niets mis met dit genre want het kan een opstap naar meer lezen vormen. Maar dit verhaal mocht de jeugdige lezer toch wel veel meer bieden. Misschien in haar tweede boek?

Verberg tekst