Stel, u bent op een begrafenis in Bergen aan Zee en een oude man in een rolstoel wordt plotseling geliquideerd door een man op een motorfiets. Zou u, drie seconden na het eerste schot, A) in paniek raken en gillend wegrennen? Of B) rustig tegen een oude bekende naast u zeggen: 'Iedere keer als jij hier opduikt, vallen er doden, Karen. Opvallend.'?
Na twintig jaar schrijverschap vond Saskia Noort (56) het tijd een sluitstuk te schrijven van haar succesvolle reeks die begon met De eetclub (2004), een thriller waarin vijf bevriende Gooise echtparen eens in de zoveel tijd diners voor elkaar organiseren in Bergen, het geboortedorp van Noort. De stellen dronken veel wijn, rookten Marlboro Light als ketters, dansten op tafels, werden rijk, gingen vreemd en namen wraak - een vermakelijke cocktail die garant stond voor succes, getuige onder meer de nominatie voor de Gouden Strop, de verfilming met hoofdrollen voor Halina Reijn en Bracha van Doesburgh en vooral: de ruim een …Lees verder
Stel, u bent op een begrafenis in Bergen aan Zee en een oude man in een rolstoel wordt plotseling geliquideerd door een man op een motorfiets. Zou u, drie seconden na het eerste schot, A) in paniek raken en gillend wegrennen? Of B) rustig tegen een oude bekende naast u zeggen: 'Iedere keer als jij hier opduikt, vallen er doden, Karen. Opvallend.'?
Na twintig jaar schrijverschap vond Saskia Noort (56) het tijd een sluitstuk te schrijven van haar succesvolle reeks die begon met De eetclub (2004), een thriller waarin vijf bevriende Gooise echtparen eens in de zoveel tijd diners voor elkaar organiseren in Bergen, het geboortedorp van Noort. De stellen dronken veel wijn, rookten Marlboro Light als ketters, dansten op tafels, werden rijk, gingen vreemd en namen wraak - een vermakelijke cocktail die garant stond voor succes, getuige onder meer de nominatie voor de Gouden Strop, de verfilming met hoofdrollen voor Halina Reijn en Bracha van Doesburgh en vooral: de ruim een half miljoen boeken die werden verkocht.
En dus moest er, net zoals dat gaat met populaire televisieseries, ook van De eetclub een vervolg komen. In Debet (2013) beschreef Noort het leven van dezelfde personages, maar dan tien jaar later. Ditmaal kwamen er maîtresses en vechtscheidingen om de hoek kijken, net als de eerste botoxinjecties, hebzucht en faillissementen. En moord uiteraard. Dat boek was minder sterk dan deel één, vooral omdat herkenbare motieven als alledaags overspel en wraak niet langer de motor van het verhaal bleken, maar het ditmaal draaide om een lichtelijk ongeloofwaardige criminele organisatie die de Brotherhood heette.
In De nazaten (2023) is het wederom tien jaar later en ditmaal is het de beurt aan de kinderen. Die zijn inmiddels rond de 20 en volgen therapiesessies à 285 euro per uur omdat hun talent om drama en ellende aan te trekken blijkbaar net zo erfelijk is als hun blonde haar en blauwe ogen.
Net als in de eerdere twee delen wordt het verhaal grotendeels verteld vanuit Karen Brouwers, een vrouw die samen met haar drie kinderen een teruggetrokken bestaan leidt op het platteland. Tot ze plotseling door twee zwarte SUV's op een klein weggetje pal naast hun huis wordt klemgereden en haar zoon Mik ontvoerd wordt.
Wat er vervolgens gebeurt is veel. Heel veel en eerlijk gezegd ook veel te veel, alsof Noort alle onuitgewerkte ideeën die ze de afgelopen twintig jaar in een lade voor later bewaarde in dit boek heeft gestopt. Een tipje van de sluier: de kinderen van Karens voormalige eetclubgenoten, verwende Gooise twintigers met fatbikes en bodywarmers, hebben tijdens hun puberteit blijkbaar het meest succesvolle drugskartel van Europa weten op te tuigen.
Tussen de actie door zijn het gekonkel en de smiespelarijen in Bergen nog altijd vermakelijk, net als de soms rake observaties over het leven van de Gooise bovenlaag, parvenu's die zich het liefst laten fotograferen in een bad vol ijsblokjes of in een yogapose op een Ibizaanse rots. Ook staat er een mooi stuk in over de onzekerheden die pubers ervaren wanneer ze voor de eerste keer seks hebben en daarbij allerlei grenzen overschrijden, waarschijnlijk omdat ze nog geen idee hebben waar hun eigen grenzen liggen, laat staan die van de ander.
Maar na al die wat kalmere hoofdstukken komt telkens weer die vreemde puberpoldermaffia het verhaal binnen denderen om alle geloofwaardigheid vakkundig weg te jagen. Hoe ze aan de top zijn gekomen of wat hun motieven zijn? Geen idee. Je weet enkel dat ze begin 20 zijn, op Justin Bieber lijken, hun tijd stukslaan in een strandtent en in crypto handelen. Eentje is een wappie die in complotten over reptielen gelooft, de ander houdt van dure auto's en doet aan manifesteren, maar blijkbaar zijn ze gezamenlijk toch slim, geslepen en getalenteerd genoeg om de macht te grijpen in een van de belangrijkste landen op de mondiale drugsmarkt: Nederland.
Tel daarbij op dat het motief van de kwade genius tot op de laatste bladzijde onduidelijk blijft, het boek niet te volgen is voor mensen die deel één en twee niet hebben gelezen en geen enkel mannelijk personage in het boek meer is dan een oppervlakkige figurant, en je begrijpt dat de woorden die Noort zich onlangs in een interview met Linda liet ontvallen, gedoemd waren om uit te komen: 'Nog steeds krijg ik geen vijfsterrenrecensies in de Volkskrant', zei ze. 'Maar so be it. Het maakt me inmiddels niet meer uit.'
★★☆☆☆
The House of Books; 304 pagina's; € 24,99.
Verberg tekst